Republika marzeń, Bruno Schulz, fragmenty utworu

Mia­sto to i kra­ina za­mknę­ły się w sa­mo­wy­star­czal­ny (…) mi­kro­ko­smos, za­in­sta­lo­wa­ły się na wła­sne ry­zy­ko na sa­mym brze­gu wiecz­no­ści.

(…) nie­bo ogrom­ne, jak ko­pu­ła, wie­lo­pię­tro­we (…) Gdy inne mia­sta roz­wi­nę­ły się w eko­no­mi­kę, wy­ro­sły w cy­fry sta­ty­stycz­ne, w li­czeb­ność – mia­sto na­sze zstą­pi­ło w esen­cjo­nal­ność. Tu nie dzie­je się nic na dar­mo, nic nie zda­rza się bez głę­bo­kie­go sen­su i bez pre­me­dy­ta­cji. Tu zda­rze­nia nie są efe­me­rycz­nym fan­to­mem na po­wierzch­ni, tu mają one ko­rze­nie w głąb rze­czy i się­ga­ją isto­ty. Tu roz­strzy­ga się coś każ­dej chwi­li, eg­zem­pla­rycz­nie i po wszyst­kie cza­sy. Tu dzie­ją się wszyst­kie spra­wy raz je­den tyl­ko i nie­odwo­łal­nie.

(…) Po­sta­no­wi­li­śmy stać się sa­mo­wy­star­czal­ni, stwo­rzyć nową za­sa­dę ży­cia, usta­no­wić nową erę, jesz­cze raz ukon­sty­tu­ować świat na małą ska­lę wpraw­dzie, dla nas tyl­ko, ale po­dług na­sze­go gu­stu i upodo­ba­nia. (…)

© A